Totaal onvoorbereid stapte ik op het vliegtuig naar Ibiza. Licht geïrriteerd door de vertraging van een uur, en chagrijnig door de weersvoorspellingen (in Nederland 26 graden en op Ibiza regen en 16 graden) vroeg ik mij af waarom ik me hier ook alweer voor had ingeschreven.
Eenmaal aangekomen op de ‘Magical Island’ (zoals het meerdere malen die week werd genoemd door de organisatoren, oftewel de angels) voelde het allesbehalve magisch. Ik had het koud, was moe en had trek. Iedereen zat al keurig aan tafel te genieten van hun vegan-diner toen ik aanschoof. Gelukkig was daar de initiator van het retreat Afke Reijenga die me met haar bloedmooie looks en stralende lach welkom heette. We zouden zo de openingsceremonie hebben, en daarna konden we naar bed. Ah, bed. Daar kon ik me wel in vinden.
DE OPENINGSCEREMONIE
In stilte liepen we naar de yoga shala (waar we de komende week elke dag urenlang in downward dog zouden staan). Daar stond het team te wachten, met een surrealistische lichtshow op de achtergrond, wierrook die de ruimte met een weeïge geur vulde en rustgevende muziek. En toen knuffelde iedereen elkaar. “Welkom, we zijn zó blij dat je er bent.” ‘Uhm, dat weet je nog helemaal niet,’ was mijn eerste gedachte. Ik moest duidelijk nog wennen aan deze manier van samenzijn. Nadat we elkaar allemaal flink in de armen hadden genomen, gingen we in een kring zitten. Er werd gevraagd of we wilden delen waarom we naar de yogaretreat waren gekomen. Het woord ‘rust’ passeerde vaak de revue. Zelf wilde ik ook van die zenuwachtige onrust in mijn lijf af. Zou dat lukken? Geen idee.
DE EERSTE OCHTEND
Om 5:45 uur ging de wekker. Ik had geen oog dichtgedaan. Gedachten als ‘wat doe ik hier,’ ‘waarom zit ik niet in een 5-sterren resort waar ik mag uitslapen’ en ‘zouden ze wijn hebben?’ vulden mijn slapeloze nacht. In stilte (je mocht pas rond 11:30 uur weer met elkaar praten) verzamelden we in de yoga shala. We gingen de zonsopgang samen bekijken. Op een berg. In de kou. Maar die zonsopgang hebben we niet gezien, want het was bewolkt. Daar zat ik dan op de rots, op mijn matje, in de enige trui die ik had meegenomen (ik ging toch naar Ibiza?). Gedachten gierden wederom door mijn hoofd. ‘Dear lord, wat is het koud’ en ‘wáárom zitten we hier vrijwillig met z’n allen op een berg naar een grijze lucht te staren?’ Ik wist niet of ik keihard moest lachen of huilen.
Toen stond iedereen op en volgde er een afdaling naar het kiezelstrand. “Ken je Wim Hof, the iceman?” riep een van de angels enthousiast. Ja, die kende ik wel. Maar waarom zou ze dit vragen? “We gaan nu zijn ademhalingstechniek toepassen en daarna springen we met z’n allen naakt de ijskoude zee in!” Ho, stop. Ik dacht het even niet. Ik bleef mooi koppig op mijn matje zitten en keek verwonderd toe hoe de helft van de groep enthousiast al z’n kleren uittrok en de zee in rende. Wow, dit had ik even niet zien aankomen.
YOGALES
Daarna volgde de eerste yogales (Vinyasa Flow) van de week. Afke wist vol enthousiasme iedereen twee uur lang bezig te houden. Dit is waar ik voor kwam. Lekker rekken en strekken op de yogamat. Nu kon ik mijn gedachten eindelijk uitzetten en focussen op mijn lichaam. Ik kon zelfs genieten van de mantra’s die vrolijk werden gezongen en deOhmmmm’s rolden moeiteloos over mijn lippen. Afke’s vrolijkheid was aanstekelijk.
Hierna volgde het ontbijt, in stilte. In eerste instantie was dit ook even wennen. Ik had het gevoel dat we een spelletje aan het spelen waren. Het deed me denken aan mijn vader, die vroeger als ‘spel’ mijn zusjes en mij de opdracht gaf zo lang mogelijk stil te blijven. Degene die het langst z’n mond hield, had gewonnen. Uren zaten we in stilte naast elkaar terwijl mijn vader zijn krantje las. Totdat een van de drie doorhad wat hij aan het doen was. Toen waren we zó teleurgesteld (nu besef ik me hoe briljant dit van ‘m was) in mijn vader. Zo voelde ik me nu. Moest dit echt? Wat heeft het voor nut en laten we gewoon even normaal doen.
KEERPUNT
Ik besloot de volgende zonsopgangsessies te skippen. Niet erg zen van me, maar ik vond om 8:30 uur elke dag yoga al fanatiek genoeg. Dit was een van de eerste keerpunten voor mij persoonlijk. Vaak doe ik dingen om anderen te pleasen. Normaal had ik dus elke dag braaf om 6 uur op die rots gezeten, maar nu besloot ik niets meer te doen tegen mijn zin. Zonder schuldgevoel. Achteraf hoorde ik van meerdere mensen hoe bijzonder de zonsopgang was (toen de zon eindelijk zijnacte de presence gaf). En dat was prima. Net zo prima als het was dat ik twee uur langer in mijn bed lag. Alles kon en alles mocht. Dat was toch het eerste bijzondere leermoment voor mezelf.
De rest van de week merkte ik in alles wat ik deed een nieuwe vorm van rust. Ik was hier voor mezelf en niet voor een ander. Ik deed mee aan alle yogalessen, genoot van het heerlijke vegan eten (dat werd verzorgd door Houdini Zucchini, de angels en Wild Beets) en deed mee aan de workshops waar ik me fijn bij voelde. Zo werd er een adem-workshop gehouden door Tamara van Breath Bliss. Drie kwartier lang moesten we liggend op een matras heel gecontroleerd in en uit ademen. Het gevolg was bijzonder. Sommige mensen barstten in huilen uit, anderen moesten lachen en ik kreeg gekke schokjes in mijn benen. Terwijl dit aan de gang was liepen de angels rond om af en toe een kleine schoudermassage te geven, met je haar te spelen of hun handen op je benen te leggen. Toen vond ik die aanrakingen opeens wél fijn. Misschien begon ik eindelijk te wennen aan alle liefde die moeiteloos verspreid werd. Kom maar door met die knuffels.
HET GAAT NIET OM YOGA
Naast de fijne yogalessen die Afke gaf, beklommen we Atlantis (in de baai van Cala D’Hort, tegenover Es Vedra en alleen bereikbaar na een zenuwslopende klimpartij), bekeken we de zonsondergang bij Es Vedra, kon je meedoen aan acro-yoga of aan de ‘trippen zonder drugs’-workshop. Toen de zon scheen waren we vrij om naast het zwembad te liggen, een massage te nemen of Ibiza te ontdekken.
De grootste ontdekking van de week, voor mij, was dat het eigenlijk helemaal niet per se om de yogalessen gaat. Maar om de mensen waarmee je deze ervaring deelt en het gevoel dat je na deze week naar huis neemt. Want uitgerust ben ik zeker en die onrust in mijn lijf is spoorloos verdwenen (zelfs na een paar drukke dagen op kantoor). Het leert je anders naar het leven te kijken, liefdevoller voor je medemens te zijn én liever voor jezelf. We hebben een app-groep met de deelnemers waarin foto’s worden gedeeld en veel liefdevolle woorden heen en weer worden ge-appt. Ik betrapte mezelf er net op dat ik een hartje stuurde. Zomaar, omdat ik daar zin in had en geen real life knuffel aan ze kon geven. Uiteraard heb ik inmiddels wel weer non-vegan gegeten, zit het eerste wijntje er weer in en slaap ik in het weekend uit. Maar dat gevoel…dat is en blijft geloof ik nog een tijdje in me.
Namasté.
Wil je ook zo’n bijzondere ervaring meemaken? Check Afke’s site voor meer informatie over haar volgende retreats in Zwitserland, Thailand, Ibiza en India.